Imperium Rusowskie

Dzwony wszystkich cerkwi w kraju obwieszczają mieszkańcom o rozpoczynających się uroczystościach koronacyjnych. Orszak zbliża się do Soboru Mądrości Bożej. Na czele pochodu maszerują żołnierze, za nimi idą wysocy urzędnicy i dostojnicy, na końcu można dostrzec Jego Majestat udającego się w złotej karecie zaprzężonej w cztery białe konie. Procesja wchodzi do Soboru, Jego Wysokość, Cesarz wysiada z karocy. Zgromadzony lud wiwatuje na cześć władcy. Korowód koronacyjny zbliża się do ołtarza, gdzie na Monarchę czeka już patriarcha sławogrodzki, obleczony w złotą kapę.



Aleksandrze Nikołajewiczu- jako wierzący w Chrystusa gotów będziesz ślubować, tarczę Cerkwi nosić, bronić sprawiedliwości, być Rusowii dobroczyńcą, opiekunem wdów i sierot oraz dotrzymać wierność narodowi?

W imię Boże ślubuję!

Aleksandrze Nikołajewiczu! Sługo Boga, Króla Królów i Władcy Władców Jezusa Chrystusa! Obrońco Wiary! Namaszczam Cię na Cesarza i Samodzierżcę Rusowii!

Amen.

Aleksandrze Nikołajewiczu! Czy przyjmujesz koronę Imperium Rusowskiego jako symbol Twej władzy i majestatu.

Przyjmuję.

Aleksandrze Nikołajewiczu, pamiętaj, że władza twa pochodzi od Boga i od Boga jest Ci dana. Uroczyście koronujemy Cię na Cesarza i Samodzierżcę Rusowii.

Amen.

Ludu Raduj się! Oto Wasz Cesarz!

Chór intonuje pieśń "Boże, zachowaj Cara", na cześć władcy rozlegają się gromkie oklaski.