Imperium Rusowskie

Dzwony wszystkich cerkwi w kraju obwieszczają mieszkańcom o rozpoczynających się uroczystościach koronacyjnych. Orszak zbliża się do Soboru Chrystusa Zbawiciela. Na czele pochodu maszerują żołnierze, za nimi idą wysocy urzędnicy i dostojnicy, na końcu można dostrzec Jego Majestat udającego się w złotej karecie zaprzężonej w cztery białe konie. Procesja wchodzi do Soboru, Jego Wysokość, Cesarz wysiada z karocy. Zgromadzony lud wiwatuje na cześć władcy. Korowód koronacyjny zbliża się do ołtarza, gdzie na Monarchę czeka już patriarcha sławogrodzki, obleczony w złotą kapę.



Wilhelmie Zygmuncie- jako wierzący w Chrystusa gotów będziesz ślubować, tarczę Cerkwi nosić, bronić sprawiedliwości, być Rusowii dobroczyńcą, opiekunem wdów i sierot oraz dotrzymać wierność narodowi?

Będę

Wilhelmie Zygmuncie! Sługo Boga, Króla Królów i Władcy Władców Jezusa Chrystusa! Obrońco Wiary! Namaszczam Cię na Cesarza i Samodzierżcę Rusowii!

Amen.

Wilhelmie Zygmuncie! Czy przyjmujesz koronę Imperium Rusowskiego jako symbol Twej władzy i majestatu?

Przyjmuję

Wilhelmie Zygmuncie, pamiętaj, że władza twa pochodzi od Boga i od Boga jest Ci dana. Uroczyście koronujemy Cię na Cesarza i Samodzierżcę Rusowii.

Amen

Ludu Raduj się! Oto Wasz Cesarz!

Chór intonuje pieśń "Boże, zachowaj Cara", na cześć władcy rozlegają się gromkie oklaski.

Przed Soborem Chrystusa Zbawiciela tłumy Rusowian skanduje na cześć świeżo ukoronowanego Cesarza.