Carstwo Rusowskie

Dzwony wszystkich cerkwi w kraju obwieszczają mieszkańcom o rozpoczynających się uroczystościach koronacyjnych. Orszak zbliża się do Soboru Mądrości Bożej. Na czele pochodu maszerują żołnierze, za nimi idą wysocy urzędnicy i dostojnicy, na końcu można dostrzec Jej Majestat udającej się w złotej karecie zaprzężonej w cztery białe konie. Procesja wchodzi do Soboru, Jej Wysokość, Caryca wysiada z karocy. Zgromadzony lud wiwatuje na cześć władczyni. Korowód koronacyjny zbliża się do ołtarza, gdzie na Monarchinię czeka już patriarcha sławogrodzki, obleczony w złotą kapę.


Komstantyno Aleksiejewna- jako wierząca w Chrystusa gotowa będziesz ślubować, tarczę Cerkwi nosić, bronić sprawiedliwości, być Rusowii dobroczyńcą, opiekunką wdów i sierot oraz dotrzymać wierność narodowi?

W imię Boże ślubuję!

Konstantyno Aleksiejewna! Służebnico Boga Bogów, Króla Królów i Władcy Władców Jezusa Chrystusa! Obrończyni Wiary! Namaszczam Cię na Carycę Rusowii!

Amen.

Konstantyno Aleksiejewna! Czy przyjmujesz koronę Carstwa Rusowskiego jako symbol Twej władzy i majestatu?

W imię Boże przyjmuję.

Konstantyno Aleksiejewna, pamiętaj, że władza twa pochodzi od Boga i od Boga jest Ci dana. Uroczyście koronujemy Cię na Carycę Rusowii.

Amen.

Ludu Raduj się! Oto Wasza Caryca!

Chór intonuje pieśń "Boże, zachowaj Cara", na cześć władczyni rozlegają się gromkie oklaski.

Jednym ze świadków tego historycznego wydarzenia był Aleksandr Fiodorowicz Kierienski i ręce bolały go od klaskania